De aantrekking en afstoting tussen beide werelden is het best zichtbaar op straat. Aan de ene kant vindt men er Kunst In De Openbare Ruimte. Vaak gaat het dan om werken van gerenommeerde kunstenaars. Ze lijken vast van plan de eeuwigheid te trotseren.
Maar in diezelfde stad is, voor wie goed kijkt, een heel ander soort kunstwerken te vinden. Het gaat om werken die ineens opduiken en relatief snel weer verdwijnen. Werken van kunstenaars die vaak direct hun publiek (en elkaar) willen aanspreken.
Formaten en dragers van dergelijke werken kunnen sterk verschillen. Vaak bevinden ze zich op onverwachte plaatsen. We bekijken ze zelden echt goed. Het kan gaan om stickers, tekeningen op muren en straatmeubilair of sjablonen. Maar sommige kunstenaars gaan verder. Ze bouwen hele constructies of werken met media die uw huiskamer binnendringen: speelgoed, kleding, tijdschriften, internet, radio of platenhoezen. Hun werk verspreidt zich als een VIRUS. Soms wordt het publiek ‘besmet’, medeplichtig.
Op het eerste gezicht lijken die formele en informele kunstscènes zich tegen elkaar af te zetten. Maar er is sprake van een haat-liefdeverhouding: musea en galeries zijn geïnteresseerd in deze onafhankelijke kunstenaars en andersom verkennen zij graag nieuwe mogelijkheden en gelegenheden om hun werk te presenteren.
Hoe bepaalt de kunstenaar zijn eigen positie in dit spanningsveld? De deelnemers van de tentoonstelling hebben stuk voor stuk ervaring met deze dans op de slappe koord:
- Baschz (NL)
- Sannah Belzer (NL) & Dries Verbruggen (B)
- Vaast Colson (B)
- De Klup (B)
- Ephameron (B)
- Erosie (NL)
- Lode Geens (B)
- Influenza (NL)
- Riaan van Jaarsveldt (SA)
- Joris van de Moortel (B)
- Timothy Segers (B)
- Dennis Tyfus (B)
- Philippe Van Wolputte (B)