- De nummers van de kunstwerken komen overeen met de nummers op de tentoonstellingsroute in de bezoekersgids.
- Je vindt deze kunstwerken ook in de virtuele tour.
Ibrahim Mahama werd in 1987 geboren in Tamale, Ghana. Hij woont en werkt in Accra, Kumasi en Tamale. Mahama behaalde een MFA in painting and sculpture in 2013 en een BFA in painting in 2010 aan de Kwame Nkrumah University of Science and Technology in Kumasi. Enkele van zijn solotentoonstellingen: Parlement of Ghosts, The Witworth, The University of Manchester, UK (2019); Labour of Many, Norval Foundation, Kaapstad (2019); On Monumental Silences, ExtraCity KunstHal, Antwerpen (2018); Fracture, Tel Aviv Art Museum (2016); Material Effects, Eli and Edythe Broad Art Museum, Michigan State University (2015); Factory machines en trucks, Kumasi (2013) en Cannon Wax, Jamestown, Accra (2013). Zijn werk was te zien op talloze internationale groepstentoonstellingen, zoals de 22e Biënnale van Sydney (2020); de 6e Biënnale van Lubumbashi (DRC, 2019); Documenta 14, Athene en Kassel (2017); de 56e Biënnale van Venetië (2015); Artist’s Rooms, K21, Düsseldorf (2015); An Age of Our Own Making, Kunsthal Charlottenborg, Kopenhagen en Holbæk (2016). Zijn werk was ook te zien in Ghana’s eerste nationale paviljoen op de 58e Biënnale van Venetië in 2019. Mahama is ook de oprichter van het Savannah Centre for Contemporary Art (SCCA) in Tamale (Ghana). De kunstenaar is vooral bekend om zijn grootschalige installaties met jutezakken, die vroeger werden gebruikt voor het vervoer van cacao en nu worden gebruikt voor het transport van allerhande exportgoederen. De zakken worden aan elkaar genaaid en gedrapeerd over architecturale constructies. Zo verkent Mahama thema’s als consumptie, migratie, globalisering en economische uitwisseling.
Untitled (2019)
Nummer 4 op de tentoonstellingsroute
Locatie: Artiesteningang
De vlaggen vormen een plechtige laan waarlangs je kan flaneren, ze wapperen hoog en fier in de lucht. Tegelijk zien ze er wel heel versleten uit. Deze tegenstelling maakt zichtbaar hoe nationale trots gebaseerd kan zijn op ellende en ongelijkheid. De vlaggen staan hier immers niet symbool voor een land, maar voor uitbuiting. Ze zijn gemaakt van met de hand aan elkaar genaaide jutezakken. Jutezakken werden gebruikt om Afrikaanse producten in te vervoeren. Zo waren koffie en cacao typische exportproducten uit het geboorteland van de kunstenaar, Ghana. Maar de natuurlijke rijkdommen van Centraal-Afrika hebben ook België verrijkt. De jutezakken herinneren aan die uitbuiting, zowel vroeger, als heel vaak ook nog in de ongelijke wereldhandel vandaag.
Ibrahim Mahama, UNTITLED (2019). © The Artist & White Cube, London. Photo: Léonard Pongo
Dokpeda 2012-2021 (2021)
Nummer 6 op de tentoonstellingsroute
Locatie: Universiteit Antwerpen Campus Middelheim gebouw A
Mahama doorbreekt de ‘monumentale stilte’ van deze koloniale site. De missie en zelfs het bestaan van de voormalige Koloniale Hogeschool zijn in de vergetelheid geraakt, gecamoufleerd door het feit dat het gebouw nu van de Universiteit Antwerpen is. Door een deel van de gevel te bedekken met zijn typische jutezakken, focust Mahama net op die camouflage. Hij prikkelt de toeschouwer om zich af te vragen wat er achter het scherm schuilgaat. Door de zakken te bevestigen aan een onderwijsinstelling, verwijst dit donkere scherm ook naar het gebrek aan aandacht voor de koloniale geschiedenis in ons onderwijs, én naar het opleggen van westerse kennissystemen aan de rest van de wereld.
Copyrights: Ibrahim Mahama, Dokpeda 2012-2021 (2021) © The Artists & Apalazzogallery. Photo: Léonard Pongo
