- Het nummer van het kunstwerk komt overeen met het nummer op de tentoonstellingsroute in de bezoekersgids.
- Je vindt dit kunstwerk ook in de virtuele tour.
Ângela Ferreira werd geboren in 1958 in Maputo (Mozambique). In 1975 vestigde ze zich in Kaapstad, waar ze beeldhouwkunst studeerde aan de Michaelis School of Fine Arts; in 1983 behaalde ze er een Master in Fine Arts. Begin jaren negentig verhuisde ze naar Lissabon, waar ze sinds 2003 docent is aan de Faculdade de Belas Artes van de Universiteit van Lissabon. Ferreira’s beeldend werk is het uitgangspunt geweest voor installaties waarin diverse media gecombineerd worden: video’s, tekeningen, foto’s en geschreven teksten. Door grondige research en het veelvuldige gebruik van architecturale elementen en structuren onderzoekt Ferreira’s praktijk de effecten die het kolonialisme en postkolonialisme hebben gehad op de hedendaagse samenleving. Haar werk was te zien in talloze tentoonstellingen over de hele wereld. De volgende recente solotentoonstellingen zijn het vermelden waard: Murais, Makeba e Moçambique, Arte d’Gema Gallery, (Maputo, 2019); Ângela Ferreira. Pouco a Pouco, CGAC (Santiago de Compostela, 2019); Zip Zap and Zumbi, DePaul Art Museum (Chicago, 2017); Messy Colonialism, Wild Decolonization, Zona Maco SUR (Mexico, 2015); Political Cameras, Stills (Edinburgh, 2013); Ângela Ferreira-Stone Free, Marlborough Contemporary (Londen, 2012). In 2007 vertegenwoordigde Ferreira Portugal op de 52e Biënnale van Venetië met Maison Tropicale. Enkele van haar recente groepstentoonstellingen zijn: After the End: Timing Socialism in Contemporary African Art, Wallach Art Gallery, Columbia University (New York, 2019); 12e Gwanju Biennale / Imagined Borders (Gwanju, ZuidKorea, 2018); 10e Biënnale van Taipei / Gestures and Archives of the Present, Genealogies of the Future (Taipei, Taiwan, 2016); 3e Biënnale van Lubumbashi (2013); Between Walls and Windows, Haus der Kulturen der Welt (Berlijn, 2012); Appropriated Landscapes, The Walther Collection (NeuUlm, 2011); Monument und Utopia II, Steirischer Herbst (Graz, 2010) en Modernologies, Museum voor Moderne Kunst in Warschau (2010) / MACBA (Barcelona, 2009).
Independence cha cha (2014 / 2021)
Nummer 12 op de tentoonstellingsroute
Locatie: kunstpark
Deze installatie-sculptuur is een kopie in hout van de gevel van een benzinestation in Lubumbashi (DRC). De Belgische architect Claude Strebelle ontwierp dit modernistische gebouw in de jaren vijftig, voor wat toen nog Elisabethville was. Het moderne lijnenspel stond symbool voor optimisme en een zogenaamd progressief kolonialisme. Door van het gebouw enkel de gevel te tonen, maakt Ferreira zichtbaar dat dit loze beloftes waren. Elisabethville was immers een gesegregeerde stad, voorbehouden voor witte mensen. Dat idee werkt de kunstenaar verder uit in de video’s. In de ene video zingen twee inwoners van Lubumbashi op het dak van het benzinestation een traditioneel lied over de verschrikkingen van het werken in de mijnen – symbool voor de loze belofte dat het kolonialisme vooruitgang en welvaart zou brengen voor Congo. In de andere video horen we een treurige versie van de hitsong over de onafhankelijkheid van Congo – symbool voor de lege doos die de onafhankelijkheid bleek te zijn.
Ângela Ferreira, Independence cha cha (2014 / 2021). © The Artist. Photo: Léonard Pongo
