- Het nummer van het kunstwerk komt overeen met het nummer op de tentoonstellingsroute in de bezoekersgids.
- Je vindt dit kunstwerk ook in de virtuele tour.
Simone Leigh werd in 1967 in Chicago geboren en woont en werkt in Brooklyn, New York, VS. Leigh behaalde in 1990 een BA in beeldende kunst met een minor in filosofie aan het Earlham College in Richmond (Indiana). Ze is vooral actief op het vlak van beeldhouwkunst, keramiek, installatie en video, maar ze houdt zich ook bezig met sociale acties, bijvoorbeeld rond de reframing van de stereotypes in verband met zwarte vrouwen. Haar oeuvre is doordrongen van referenties aan de Pan-Afrikaanse volkscultuur, gaande van vroeg-Egyptische terracotta kruiken en de huizen in aangestampte aarde van de Kameroense Mousgoum tot Nigeriaanse ibeji-figuren en negentiende-eeuwse Afrikaans-Amerikaanse kruiken in de vorm van een gezicht. Haar recente solotentoonstellingen waren te zien in onder meer het Solomon R. Guggenheim Museum, New York (2019); de High Line, New York (2019); het Hammer Museum, Los Angeles (2016); Studio Museum in Harlem, New York (2016); Tate Exchange in Tate Modern, Londen (2016); New Museum, New York (2016). Simone Leigh heeft deelgenomen aan talrijke groepstentoonstellingen, waaronder The Future As Disruption, Kitchen (2008); 30 seconds off an inch, Studio Museum in Harlem, New York (2009); Whitney Biënnale, Whitney Museum of American Art, New York (2012 en 2019); Radical Presence: Black Performance in Contemporary Art, Contemporary Arts Museum Houston (2013); Dak’art Biennial, Dakar, Senegal (2014); Greater New York, MoMA P.S. 1, New York (2015); Trigger: Gender as a Tool and a Weapon, New Museum of Contemporary Art, New York (2017); de Biënnale van Berlijn (2018) en van Vancouver (2019). Simone Leigh ontving talrijke prijzen, waaronder een Creative Capital Award (2012), een John Simon Guggenheim Memorial Foundation Fellowship (2016) en de Hugo Boss Prijs (2018).
No Face (cobalt) (2016)
Nummer 14 op de tentoonstellingsroute
Locatie: Braempaviljoen
In het werk van Leigh staat de onzichtbaarheid van de ervaring van zwarte vrouwen centraal. De vrouwenfiguur heeft geen gezicht: zwarte vrouwen moesten hun gedachten en gevoelens verbergen om te overleven. Tegelijk houdt de figuur het hoofd trots omhoog op haar lange nek, een verwijzing naar de antieke bustes van Egyptische koninginnen, en naar de schoonheid van een donkere huid. De keuze voor keramiek en handgemaakte rozenknopjes versterkt deze betekenis: ze behoren tot de typisch vrouwelijke materialen en technieken die heel lang niet voor vol werden aangezien. Vrouwen maakten zogezegd niet meer dan anonieme gebruiksvoorwerpen. Door deze materialen en technieken in haar kunst te gebruiken, geeft Leigh het werk van vrouwen de status die ze verdienen.
Simone Leigh, No Face (cobalt) (2016). @ The Artist. Photo: Léonard Pongo
