De zee in Bretagne en aan de Azurenkust inspireren Laurens, zijn figuren worden even beweeglijk als de golven.
Aanvankelijk voelde Laurens zich fel aangetrokken tot het werk van Rodin, maar nadien sloot hij zich via Georges Braque aan bij de kubistische groep beeldhouwers. Vanaf 1921 oogt zijn werk meer organisch en ritmisch qua vorm.
In zijn sculpturen gaat zijn volle aandacht naar de natuur, die Laurens zoveel mogelijk in zijn werken probeert te integreren, en omgekeerd. De vrouw is daarbij het mooiste onderwerp van allemaal. In dit werk wordt de vrouw de zee en omgekeerd. De titel Océanide verwijst daarnaar, en ook de vorm. Met zijn zware onderbouw, de linkervoet gesteund op een gestileerde golf, rekt het rijzige bovenlichaam zich uit, de hoogte in. De armen herinneren aan vinnen, het ritme in het werk en het spel tussen licht en schaduw roepen een beeld op van de zee.
Het Centre Pompidou in Parijs bezit een grotere versie van dit 275 cm hoge werk. Er bestaat ook een kleine Océanide van nog geen 33 cm.
Specificaties
- Océanide
- 1933
- h. 172 cm x b. 80 cm x d. 106 cm
- Brons
- MID.B.068
